Тэўдыла (імя)
| Тэўдыла лац. Teŭdyła | |
| Teudila | |
| Паходжаньне | |
|---|---|
| Мова(-ы) | германскія |
| Утворанае ад | Rimo + суфікс з элемэнтам -л- (-l-) |
| Іншыя формы | |
| Варыянт(ы) | Таўціл, Тальціл, Тыцель |
| Зьвязаныя артыкулы | |
| якія пачынаюцца з «Тэўдыла» | |
Тэўдыла, Таўціл (Тальціл), Тыцель — мужчынскае і жаночае імя.
Паходжаньне[рэдагаваць | рэдагаваць крыніцу]
- Асноўны артыкул: Імёны ліцьвінаў
Тэўдыла, Тэўтыла або Тытыла (Theudilo, Theutila, Teudila, Teutilo, Titila) — імя германскага паходжаньня[1]. Іменная аснова -тэўд- (-дэўт-, -тыд-) (імёны ліцьвінаў Таўтвід, Таўтывіл, Таўтгерд; германскія імёны Teutwidis, Theudowills, Teutgerdis) паходзіць ад гоцкага þiuda[2], германскага þeudo[3] 'род, народ'[4].
Варыянты імя ў гістарычных крыніцах: пан Товтил(ъ)[5], Товтилу у Рудоминскои волости три чоловеки[6] (1440—1492 гады); у Кернове Совириму Тителевичу два чоловеки (7 лістапада 1442 году)[7]; листъ Урбана Тольтиловича (3 траўня 1587 году)[8].
Носьбіты[рэдагаваць | рэдагаваць крыніцу]
- Тэўдыла — манах, сын караля вэстготаў Сісебута
- Тэўдыла — меркаваная жонка караля вэстготаў Сьвінтылы
- Таўціл — літоўскі баярын, які атрымаў наданьне ад вялікага князя Казімера
- Савірым Тыцелевіч — літоўскі баярын, які ўпамінаецца ў 1442 годзе
У XVI ст. існаваў маёнтак Дыўдзілавічы (Дывдиловичи) у Жамойцкім старостве[9].
Крыніцы[рэдагаваць | рэдагаваць крыніцу]
- ^ Förstemann E. W. Altdeutsches Namenbuch. Bd. 1: Personennamen. — Bonn, 1900. S. 1413.
- ^ Kremer D. Die Germanischen Personennamen in Katalonien // Estudis romànics. Nr. 14, 1972. S. 209.
- ^ Słownik etymologiczno-motywacyjny staropolskich nazw osobowych. T. 5: Nazwy osobowe pochodzenia niemieckiego. — Kraków, 1997. S. 34.
- ^ Дайліда А. Пачаткі Вялікага княства Літоўскага: ад стварэння да Крэўскай уніі / Рэц. С. Тарасаў. — Менск, 2019. С. 19.
- ^ Lietuvos Metrika. Knyga 3 (1440—1498). — Vilnius, 1998. P. 25.
- ^ Lietuvos Metrika. Knyga 3 (1440—1498). — Vilnius, 1998. P. 28.
- ^ Lietuvos Metrika. Knyga 3 (1440—1498). — Vilnius, 1998. P. 68.
- ^ Акты издаваемые Виленской комиссией для разбора древних актов. Т. 26. — Вильна, 1899. С. 281.
- ^ Спрогис И. Я. Географический словарь древней Жомойтской земли XVI столетия. — Вильна, 1888. С. 107.