Дж (дыграф)

Зьвесткі зь Вікіпэдыі — вольнай энцыкляпэдыі
Дж
Дж
Кірыліца
А Б В Г Ґ Д Ђ
Ѓ Е Ё Є Ж Ѕ З
И І Ї Й Ј К Л
Љ М Н Њ О П Р
С Т Ћ Ќ У Ў Ф
Х Ц Ч Џ Ш Щ Ъ
Ы Ь Э Ю Я Ә Ӏ
Архаічныя літары кірыліцы
Ҁ Ѻ
Ѹ Ѡ Ѽ Ѿ
Ѣ Ѥ Ѧ
Ѫ Ѩ Ѭ Ѯ
Ѱ Ѳ Ѵ Ѷ
П̓ П̀ П́ П̧ П̑ Ԗ
Шматграфы
Дз Дж

Дж, дждыграф, які выкарыстоўваецца ў кірыліцы. Складаецца з двух асобных кірылічных літараў д і ж. Пазначае мяккі звонкі альвеольна-паднябённы афрыкат [d͡ʑ], цьвёрды звонкі постальвеольны афрыкат [d͡ʒ] або цьвёрды звонкі рэтрафлексавы афрыкат [ɖ͡ʐ]; [d͡ʒ] перад /i, j/ пазначае паляталізаваны (памякчаны) [d͡ʒʲ]. Выкарыстоўваецца ў славянскіх (беларускай і ўкраінскай) і неславянскіх (абазынскай, адыгейскай, асэтынскай, кабардына-чаркескай) мовах.

Гукі[рэдагаваць | рэдагаваць крыніцу]

Мовы[рэдагаваць | рэдагаваць крыніцу]

Мова МФА Заўвагі
беларуская /d͡ʒ/ дзьве асобныя літары, адна фанэма
украінская
абазынская /d͡ʒ/ самастойная літара ДЖ, дж
адыгейская
асэтынская
кабардына-чаркеская

У беларускай і ўкраінскай мовах на сутыку прэфіксу і кораню слова дж чытаецца як два асобныя гукі (напрыклад: па-беларуску: аджыць; па-ўкраінску: віджити).

Іншыя пазначэньні[рэдагаваць | рэдагаваць крыніцу]

У кірылічных абэцэдах гук [d͡ʒ] таксама пазначаецца як:

У некірылічных мовах:

Звук [d͡ʒʲ] у кірылічных абэцэдах таксама пазначаецца:

  • Ѓ — македонская мова
  • Ђ — сэрбская мова

Глядзіце таксама[рэдагаваць | рэдагаваць крыніцу]

Літаратура[рэдагаваць | рэдагаваць крыніцу]

  • Українська радянська енциклопедія. В 12-ти томах / За ред. М. Бажана. — 2-ге вид. — К.: Гол. редакція УРЕ, 1974—1985.
  • Півторак Г. П. Ч // Українська мова. Енциклопедія. — К.: Українська енциклопедія ім. М. П. Бажана, 2000.
  • Жовтобрюх М. А., Кулик Б. М. Курс сучасної української мови. Частина І. — Киïв: Радянська школа, 1965. — 424 с.
  • Жовтобрюх М. А., Русанівський В. М., Скляренко В. Г. Історія української мови. Фонетика. — Киïв: Наукова думка, 1979. — 367 с.