Бімунт
| Бімунт лац. Bimunt | |
| Bemund | |
| Паходжаньне | |
|---|---|
| Мова(-ы) | германскія |
| Утворанае ад | Ben + Munt |
| Зьвязаныя артыкулы | |
| якія пачынаюцца з «Бімунт» | |
Бімунт — мужчынскае імя.
Паходжаньне[рэдагаваць | рэдагаваць крыніцу]
- Асноўны артыкул: Імёны ліцьвінаў
Бенімунд або Бемунд (Benimund, Bemundus[1], Bemund[2]) — імя германскага паходжаньня[3]. Іменная аснова бін- (бен-) (імёны ліцьвінаў Беніка, Бінель, Бінэрт; германскія імёны Bennico, Benilo, Benard) паходзіць ад стараверхненямецкага bina 'пчала'[4] або ёсьць скаротам асновы берн- (бірн-)[5], а аснова -мунд- (-мунт-, -монт-) (імёны ліцьвінаў Монтгерд, Валімонт, Жыгімонт; германскія імёны Mundgerd, Walmont, Sigimunt) паходзіць ад германскага *mundô 'рука, абарона, крэўнасьць'[6] або гоцкага munds 'моц розуму, імкненьне', mundrs 'гарлівы, палкі'[7].
Германскі характар літоўскіх імёнаў з асновай -монт- (-мант-) — як і запазычаньне самой асновы з германскіх моваў — сьцьвердзілі францускі лінгвіст-германіст Раймонд Шмітляйн[8] і амэрыканскі лінгвіст Альфрэд Зэн[9].
У хроніцы Віганда ўпамінаецца dominus Bemunt[10].
Варыянты імя ў гістарычных крыніцах: Bimunt (26 траўня 1390 году)[11].
Носьбіты[рэдагаваць | рэдагаваць крыніцу]
- Бімунт — літоўскі баярын зь Відуклі, які ў 1390 годзе засьведчыў умову з Тэўтонскім ордэнам
Глядзіце таксама[рэдагаваць | рэдагаваць крыніцу]
Крыніцы[рэдагаваць | рэдагаваць крыніцу]
- ^ Acten der Erfurter Universitaet: Päpstliche Stiftungsbullen. Statuten von 1447. Allgemeine Studentenmatrikel, erste Hälfte (1392—1492). — Universität Erfurt, 1976. P. 214.
- ^ Bæksted A. Nordiske guder og helter: myter og sagn fra førkristen tid. — Aschehoug, 2002. S. 242.
- ^ Förstemann E. W. Altdeutsches Namenbuch. Bd. 1: Personennamen. — Bonn, 1900. S. 258.
- ^ Morlet M.-T. Les noms de personne sur le territoire de l’ancienne Gaule du VIe au XIIe siècle. T. I: Les noms issus du germanique continental et les créations gallo-germaniques. — Paris, 1971. P. 58.
- ^ Morlet M.-T. Les noms de personne sur le territoire de l’ancienne Gaule du VIe au XIIe siècle. T. I: Les noms issus du germanique continental et les créations gallo-germaniques. — Paris, 1971. P. 54.
- ^ Kremer D. Die Germanischen Personennamen in Katalonien // Estudis romànics. Nr. 14, 1972. S. 180.
- ^ Дайліда А. Пачаткі Вялікага княства Літоўскага: ад стварэння да Крэўскай уніі / Рэц. С. Тарасаў. — Менск, 2019. С. 18.
- ^ Schmittlein R. Toponymes finnois et germaniques en Lituanie // Revue internationale d’onomastique. Nr. 2, 1948. P. 102.
- ^ Senn A. Zur Bildung litauischer Gewässernamen // Annali. Sezione Slava. Istituto Universitario Orientale di Napoli. 2 (1959). P. 46.
- ^ Scriptores rerum Prussicarum. Bd. 2. — Leipzig, 1863. S. 558.
- ^ Codex epistolaris Vitoldi. — Cracoviae, 1882. P. 23.