Лямбэрт

Зьвесткі зь Вікіпэдыі — вольнай энцыкляпэдыі
Lambert
Паходжаньне
Мова(-ы) германскія
Утворанае ад Landt + Bert
Іншыя формы
Варыянт(ы) Лямпарт
Зьвязаныя артыкулы
якія пачынаюцца з «Лямбэрт»

Лямбэрт, Лямпарт — мужчынскае імя.

Паходжаньне[рэдагаваць | рэдагаваць крыніцу]

Асноўны артыкул: Імёны ліцьвінаў

Ландаберт, Ланберт або Ламберт, пазьней Лямбэрт або Лямпэрт (Landobert, Lanbert, Lambert, Lampert) і Бертланда (Bertlanda) — імёны германскага паходжаньня[1][2]. Іменная аснова -ланд- (-лант-) паходзіць ад германскага landa 'зямля'[3], а аснова -берт- (-бэрт-, -барт-) (імёны ліцьвінаў Зыбарт, Кібарт, Любарт; германскія імёны Siebart, Kibart, Lubert) — ад германскага berhta 'яркі'[4].

Этымалягічны слоўнік старапольскіх асабовых імёнаў, выдадзены Польскай акадэміяй навук, адзначае гістарычнае бытаваньне ў Польшчы германскага імя Lambert (Lampert, Lampart)[5].

Варыянты імя ў гістарычных крыніцах: Lamperto alias Rambalt Wollymunthowicz (23 траўня 1409 году)[6]; Kamel Lamparth, wloch (1552—1555 гады)[7]; Lampart Włoch (1561—1566 гады)[8]; Ламъпартъ Влохъ… тотъ же Лампартъ[9], Лемъпартъ Юшковичъ[10] (1567 год); Lampertowicz (1636 год)[11]; Pani Lampartowiczowa (1667 год)[12].

Носьбіты[рэдагаваць | рэдагаваць крыніцу]

Глядзіце таксама[рэдагаваць | рэдагаваць крыніцу]

Крыніцы[рэдагаваць | рэдагаваць крыніцу]

  1. ^ Förstemann E. W. Altdeutsches Namenbuch. Bd. 1: Personennamen. — Bonn, 1900. S. 292, 1005.
  2. ^ Bahlow H. Deutsches Namenlexikon. Familien- und Vornamen nach Ursprung und Sinn erklärt. — Frankfurt am Main, 1972. S. 306.
  3. ^ Słownik etymologiczno-motywacyjny staropolskich nazw osobowych. T. 5: Nazwy osobowe pochodzenia niemieckiego. — Kraków, 1997. S. 155.
  4. ^ Słownik etymologiczno-motywacyjny staropolskich nazw osobowych. T. 5: Nazwy osobowe pochodzenia niemieckiego. — Kraków, 1997. S. 16.
  5. ^ Słownik etymologiczno-motywacyjny staropolskich nazw osobowych. T. 5: Nazwy osobowe pochodzenia niemieckiego. — Kraków, 1997. S. 17.
  6. ^ Semkowicz W. Przywileje Witolda dla Moniwida, starosty Wileńskiego, i testament jego syna Jana Moniwidowicza // Ateneum Wileńskie. Nr. 1, 1923. S. 260.
  7. ^ Писцовая книга Пинского и Клецкого княжеств, составленная Пинским старостою Станиславом Хвальчевским в 1552—1555 г. — Вильна, 1884. С. 17.
  8. ^ Писцовая книга бывшего пинского староства составленная по повелению короля Сигизмунда Августа в 1561—1566 годах пинским и кобринским старостой Лаврином Войной. Ч. 1. — Вильна, 1874. С. 14, 90.
  9. ^ Литовская метрика. Отд. 1. Ч. 3. — Петроград, 1915. С. 1205.
  10. ^ Литовская метрика. Отд. 1. Ч. 3. — Петроград, 1915. С. 1295.
  11. ^ Paknys M. Vilniaus miestas ir miestieèiai 1636 m.: namai, gyventojai, sveèiai. — Vilnius, 2006. P. 114.
  12. ^ Археографический сборник документов, относящихся к истории Северо-западной Руси. Т. 12. — Вильна, 1900. С. 101.
  13. ^ Опись документов Виленского центрального архива древних актовых книг. Вып. 1. ― Вильна, 1901. С. 190.
  14. ^ Опись документов Виленского центрального архива древних актовых книг. Вып. 4. ― Вильна, 1905. С. 289.
  15. ^ Опись документов Виленского центрального архива древних актовых книг. Вып. 5. ― Вильна, 1907. С. 32.
  16. ^ Опись документов Виленского центрального архива древних актовых книг. Вып. 5. ― Вильна, 1907. С. 212.
  17. ^ Описание документов архива западно-русских униатских митрополитов. Т. 1. — СПб., 1897. С. 197.