Сайга
| Сайга | |
 | |
| Клясыфікацыя | |
|---|---|
| Царства | Жывёлы (Animalia) |
| Тып | Хордавыя (Chordata) |
| Кляса | Сысуны (Mammalia) |
| Інфракляса | Пляцэнтарныя (Placentalia) |
| Надатрад | Ляўразыятэрыі (Laurasiatheria) |
| Атрад | Парнакапытныя (Artiodactyla) |
| Сямейства | Быкавыя (Bovidae) |
| Род | Saiga |
| Від | Сайга |
| Бінамінальная намэнклятура | |
| Saiga tatarica (Linnaeus, 1766) | |
| Арэал | |
| |
 [[wikispecies:Saiga tatarica|Сайга на Віківідах]] | |
Сайга (Saiga tatarica) — жывёла клясы сысуноў сямейства быкавыя (Bovidae).
Распаўсюджваньне[рэдагаваць | рэдагаваць крыніцу]
Сустракаецца ў Азіі і на ўсходзе Эўропы, на вышынях 0–1600 м. Жыве на адкрытых сухіх стэпавых лугах і паўзасушлівых пустэльнях. Звычайна асяроддзе пражываньня складаецца з плоскіх адкрытых участкаў, пакрытых нізкай расьліннасьцю, што дазваляе жывёлам хутка бегаць. Большасьць папуляцый маюць шырока падзеленыя летнія (паўночныя) і зімовыя (паўднёвыя) арэалы. Паўночна-заходняя каспійская папуляцыя больш не мігруе, а уральская папуляцыя робіць абмежаваныя сезонныя перамяшчэньні.
Постаць[рэдагаваць | рэдагаваць крыніцу]
Яго даўжыня складае ад 100 да 140 см, даўжыня хваста 6–12 см, маса ад 21,4 да 52 кг, вышыня ў плячах ад 57 да 79 см.
Самая яркая асаблівасьць гэтых жывёл — нос, які павялічаны, як хобат. Насавыя косткі вельмі складаныя; кожная ноздра густа выслана валасамі і слізістымі залозамі. Згодна з рознымі тэорыямі, гэта прылада прызначана для саграваньня і ўвільгатненьня ўдыхальнага паветра, што можа быць карысным для барацьбы з пылам, які падымаюць статкі летам. Паводле іншай тэорыі, ён прызначаны для астуджэньня крыві, калі яна рызыкуе перагрэцца. Гэта таксама можа быць прычынай выдатнага нюху сайгі. Толькі ў самцоў рогі даўжынёй ад 20 да 55 см кідаюцца ў вочы сваёй сьветла-васковай афарбоўкай. Толькі крайнія кончыкі рагоў чорныя. Рогі зьлёгку загнуты назад у форме ліры і маюць ад 12 да 20 папярочных выступаў. Саміцы бязрогія. Мангольскія сайгі характарызуецца меншым памерам цела, больш слабымі рагамі, меншым носам і іншымі асаблівасьцямі формы чэрапа і колеру поўсьці. У сайгі густая поўсьць. Акрамя таго, у халодную пару года утворыцца своеасаблівая грыва на шыі. Афарбоўка летам ад жаўтлявага да рудавата-карычневага з больш сьветлымі бакамі, ніз бялёсы. Зімой поўсьць зьверху бялёса-шэрая, а зьнізу бялёсая. Час ад часу сустракаюцца альбіносы, а чорныя — вельмі рэдка.
Лад жыцьця[рэдагаваць | рэдагаваць крыніцу]
Жыве вялікімі статкамі, звычайна да тысячы асобін. Сайгі траваедныя. Яны пасуцца на больш чым ста розных відах расьлін. У віду высокая хуткасьць размнажэньня, паколькі саміцы звычайна размнажаюцца ў 7–8 месяцаў, а самцы — на другі год жыцьця, і саміцы часта нараджаюць двайнят. Самцы абараняюць гарэм з 5–10 саміц і цяжарнасьць доўжыцца каля 5 месяцаў.
Крыніцы[рэдагаваць | рэдагаваць крыніцу]
- IUCN SSC Antelope Specialist Group. 2023. Saiga tatarica. The IUCN (анг.)
- Pascoe, L. 1999. "Saiga tatarica" (On-line), Animal Diversity Web (анг.)
- Ronald M. Nowak Walker's carnivores of the world. — JHU Press, 2005. — ISBN 0801880327. (анг.)
 |
Гэта — накід артыкула па біялёгіі. Вы можаце дапамагчы Вікіпэдыі, пашырыўшы яго. |