Эмацыйнае выгараньне
| Эмацыйнае выгараньне | |
 | |
| Спэцыяльнасьць | псыхатэрапія |
|---|---|
| Сымптомы | страта разуменьня і спагады да людзей, якім даводзіцца дапамагаць паводле працоўных абавязкаў |
| Прычыны | працагалізм, празьмерны абсяг і аднастайнасьць працы, ненармаваны расклад працы, адсутнасьць належнага ўзнагароджаньня і часу на адпачынак |
| Сходныя станы | астэнія |
| Прафіляктыка | адмова ад працы па-за службовай інструкцыяй, заняткі цялеснымі практыкаваньнямі, расслабляльны адпачынак, плянаваньне дня |
| Лячэньне | усталяваньне раўнавагі між высілкамі на працу і атрыманьнем узнагароды |
| Эмацыйнае выгараньне ў Вікісховішчы | |
Эмацыйнае выгараньне — страта большасьці цялесна-пачуцьцёвай сілы ў выніку вымушанага знаходжаньня ў пачуцьцёва нагружаных абставінах падчас выкананьня працоўных абавязкаў.
Пераадольваецца праз пазьбяганьне стрэсу і ўсталяваньне раўнавагі між выдаткамі на працу і атрыманьнем узнагароды. Найчасьцей сустракаецца сярод лекараў, кіраўнікоў і настаўнікаў. У 1974 г. амэрыканскі псыхоляг Гэрбэрт Фрудэнбэргэр упершыню апісаў прафэсійнае выгараньне.
Папярэджаньне[рэдагаваць | рэдагаваць крыніцу]
Прадухіленьню душэўнага выгараньня спрыяюць адмова ад працы па-за службовай інструкцыяй, заняткі цялеснымі практыкаваньнямі, станоўчыя адчуваньні ад сустрэчы зь сябрамі, расслабляльны адпачынак, плянаваньне дня, уменьне адасаблівацца ад непрыемных людзей і разьвіцьцё творчых задаткаў[1].
Чыньнікі[рэдагаваць | рэдагаваць крыніцу]
Схільнасьць да эмацыйнага выгараньня выклікаюць працагалізм, скіраванасьць на дасканалы вынік, жаданьне ўсё кантраляваць, чаканьне дасканаласьці ад працы і жыцьця, празьмерны абсяг і аднастайнасьць працы, ненармаваны расклад працы, зьвесткавая перагрузка, міжасабовыя сутыкненьні, адсутнасьць належнага душэўна-рэчыўнага ўзнагароджаньня і часу на адпачынак, высокая канкурэнцыя і пастаянная крытыка[1].
Праявы[рэдагаваць | рэдагаваць крыніцу]
Эмацыйнае выгараньне выяўляецца праз саманезадаволенасьць і незадаволенасьць працай, страту разуменьня і спагады да людзей, якім даводзіцца дапамагаць паводле працоўных абавязкаў[1].
Крыніцы[рэдагаваць | рэдагаваць крыніцу]
- ^ а б в Сьвятлана Барысенка. Няма сіл працаваць // Зьвязда : газэта. — 20 сьнежня 2017. — № 183 (27298). — С. 5. — ISSN 1990-763x.
Вонкавыя спасылкі[рэдагаваць | рэдагаваць крыніцу]
- Эмацыйнае выгараньне // Слонімскі грамадзкі цэнтар «ШэгаМэдКансульт», 20 лістапада 2015 г. Праверана 18 студзеня 2018 г.
- Зоя Хруцкая. Калі на вас крычаць, скажыце «дзякуй» (Што рабіць з прафэсійным выгараньнем) // «Рэгіянальная газета», 26 лютага 2017 г. Праверана 18 студзеня 2018 г.
- Людміла Кіркалава. Прадухіліць эмацыйнае выгараньне // «Настаўніцкая газэта», 1 ліпеня 2017 г. Праверана 18 студзеня 2018 г.
 |
Гэта — накід артыкула па мэдыцыне. Вы можаце дапамагчы Вікіпэдыі, пашырыўшы яго. |