Гусенічны рухальнік

Зьвесткі зь Вікіпэдыі — вольнай энцыкляпэдыі
Гусеніца бульдозера

Гу́сенічны рухальнік — спосаб перамяшчэньня самаходных машын, у якім цягавы высілак ствараецца за кошт перамотваньня гусенічных стужак. Гусенічны рух забясьпечвае падвышаную праходнасьць. Вялікая плошча судотыку гусеніц з глебай дазваляе забясьпечыць нізкі ціск на грунт — (11,8—118 кн/м²), гэта значыць меншы за ціск нагі чалавека. Тым самым гусенічны рух засьцерагае ад глыбокага апусканьня ў грунт.

12 сакавіка 1837 году штабс-капітан расейскага войска Зьміцер Андрэевіч Заграскі падаў у Міністэрства фінансаў хадайніцтва пра выдачу яму патэнта на экіпаж з плосказьвенчатай мэталічнай гусеніцай. У кастрычніку 1837 году патэнт быў выдадзены. Прамыслоўцы не зацікавіліся і не ацанілі пераваг гусенічнага ходу, а Заграскі, ня маючы сродкаў, ня змог рэалізаваць сваё вынаходзтва, і ў 1839 годзе патэнт быў ануляваны. За мяжой вынаходнікам гусенічнага рухавіка лічыцца Рычард Эджуорт (1770 год).

Прылада гусенічнага рухавіка[рэдагаваць | рэдагаваць крыніцу]

1 — Вядучае кола, 2 — гусенічная стужка, 5 — апорныя коўзанкі
Вядучае кола
Часткова сабраны японскі танк Чы-Ну

Тыпы гусенічнага рухавіка[рэдагаваць | рэдагаваць крыніцу]

  • З падтрымнымі коўзанкамі, заднім вядучым колам і вольнымі ляніўцамі.
  • Без падтрымных коўзанак з заднім разьмяшчэньнем вядучых колаў.
  • З падтрымнымі коўзанкамі, перадпакоямі вядучым колам і апорным ляніўцам.
  • Без падтрымных коўзанак зь пярэднім вядучым колам.

Недахопы гусенічнага рухавіка[рэдагаваць | рэдагаваць крыніцу]

  • Хуткі знос трушчыхся дэталяў (вушы, пальцы)
  • Паломкі тракаў пры нераўнамернай нагрузцы
  • Трапляньне сьнегу і камянёў паміж гусеніцамі і коўзанкамі