Шкуды

Зьвесткі зь Вікіпэдыі — вольнай энцыкляпэдыі
Шкуды
лет. Skuodas
Шкуды
Герб Шкудаў
Першыя згадкі: 1259
Горад з: 1572
Краіна: Летува
Павет: Клайпедзкі
Плошча: 5,96 км²
Насельніцтва (2017)
колькасьць: 5610 чал.
шчыльнасьць: 941,28 чал./км²
Часавы пас: UTC+2
летні час: UTC+3
Тэлефонны код: 440
Паштовы індэкс: LT-98001
Геаграфічныя каардынаты: 56°16′0″ пн. ш. 21°32′0″ у. д. / 56.26667° пн. ш. 21.53333° у. д. / 56.26667; 21.53333Каардынаты: 56°16′0″ пн. ш. 21°32′0″ у. д. / 56.26667° пн. ш. 21.53333° у. д. / 56.26667; 21.53333
Шкуды на мапе Летувы
Шкуды
Шкуды
Шкуды
Галерэя здымкаў у Вікісховішчы
http://www.skuodas.lt/

Шку́ды (лет. Skuodas) — горад у Летуве, на рацэ Бартуве. Адміністрацыйны цэнтар Шкудзкага раёну Клайпедзкага павету. Насельніцтва на 2017 год — 5610 чалавек. Знаходзяцца за 80 км ад Клайпеды, за 2 км ад граніцы з Латвіяй. Чыгуначная станцыя на лініі Крэтынга — Прэкуле.

Шкуды — магдэбурскае места гістарычнай Жамойці.

Назва[рэдагаваць | рэдагаваць крыніцу]

Паводле францускага лінгвіста-германіста Раймонда Шмітляйна, які на падставе шматгадовых дасьледаваньняў прыйшоў да высноваў пра германскае паходжаньне літоўскіх уласных імёнаў, назва Шкуды ўтварылася ад германскага імя Scot[1] або Scatto, Scuzo[2].

Гісторыя[рэдагаваць | рэдагаваць крыніцу]

Упершыню ўзгадваецца ў 1259 годзе ў ордэнскіх хроніках як жамойцкае паселішча. У 1568 годзе Шукуды былі падараваны Жыгімонтам Аўгустам Хадкевічам. У 1572 годзе паселішча атрымала магдэбурскае права і ўласны герб. Пасьля сьмерці Хадкевіча ў 1621 годзе Шкуды перайшлі ва ўласнасьць Казімера Сапегі.

Пасьля падзелаў Рэчы Паспалітай горад трапіў у склад Расейскай імпэрыі. У 1919 годзе апынуўся ў складзе Летувіскай Рэспублікі. З 1940 году — у складзе СССР. З 1950 году Шкуды сталі раённым цэнтрам.

Крыніцы[рэдагаваць | рэдагаваць крыніцу]

  1. ^ Schmittlein R. Voies et impasses de la toponymie lituanienne // Revue internationale d’onomastique. Nr. 2, 1958. P. 129.
  2. ^ Schmittlein R. Toponymes finnois et germaniques en Lituanie // Revue internationale d’onomastique. Nr. 2, 1948. P. 104.