Андрэа Пірлё

Зьвесткі зь Вікіпэдыі — вольнай энцыкляпэдыі
Андрэа Пірлё
Андрэа Пірлё
Пэрсанальная інфармацыя
Нарадзіўся 19 траўня 1979 (44 гады)
Флера, Італія
Рост 177 см
Вага 68 кг
Пазыцыя паўабаронца
Клюбы
Гады Клюб Гульні (галы)¹
1995—1998
1998—2001
1999—2000
2001
2001—2011
2011—2015
2015—2017
Брэшыя
Інтэрнацыянале
Рэджына
Брэшыя
Мілян
Ювэнтус
Нью-Ёрк Сіці
47 (6)
22 (0)
29 (6)
10 (0)
284 (32)
119 (16)
60 (1)
Зборныя
2002— Італія 116 (13)
Трэнэрскія клюбы
2023—4 Сампдорыя Генуя

Андрэ́а Пі́рлё (па-італьянску: Andrea Pirlo; нарадзіўся 19 траўня 1979 году, Флера, Італія) — італьянскі футбаліст, паўабаронца. За нацыянальную зборную Італіі правёў 116 матчаў. Майстар выкананьня стандартных палажэньняў і далёкіх удараў, адрозьніваецца тонкім бачаньнем поля і дакладнасьцю перадачаў. Ён, як правіла, гуляе на пазыцыі адцягнутага плэймэйкера як за «Ювэнтус», гэтак і ў матчах за нацыянальную каманду, і лічыцца адным з найлепшых гульцоў у сьвеце на гэтай пазыцыі[2].

Гуляючы за «Мілян», ён перамогаў у такіх спаборніцтвах, як Ліга чэмпіёнаў (2003 і 2007), эўрапейскі Супэркубак (2003 і 2007), чэмпіянат Італіі (2004 і 2011), Супэркубак Італіі (2004), чэмпіянат сьвету сярод клюбаў (2007), а таксама Кубак Італіі ў 2003 годзе. Разам з «Ювэнтусам» Пірлё атрымаў перамогі яшчэ ў чатырох чэмпіянатах Італіі. Чэмпіён сьвету 2006 году.

Кар’ера[рэдагаваць | рэдагаваць крыніцу]

Клюбная[рэдагаваць | рэдагаваць крыніцу]

У 16 гадоў у складзе клюбу «Брэшыя» дэбютаваў у Сэрыі А, добра сябе зарэкамендаваўшы, перабраўся ў адзін з наймацнейшых клюбаў Італіі — «Інтэр». Пасьля першага добрага сэзону праводзіў вялікую частку часу ў запасе. Ягонымі канкурэнтамі на месца ў асноўным складзе на той момант былі Рабэрта Баджа, Юры Джаркаеф і Альвара Рэкоба. У сэзоне 1999—2000 гадоў выходзіў на поле ў складзе клюбу «Рэджына», куды быў аддадзены ў арэнду «Інтэрам», паказаўшы добры футбол на наступны сэзон ён зноўку вярнуўся ў склад «Інтэра». Не знайшоўшы агульнай мовы з новым трэнэрам каманды, за суму ў 10 мільёнаў даляраў ЗША ён перайшоў у «Мілян», дзе раскрыўся цалкам ягоны талент. Дэбют маладога гульца за «Мілян» прыпаў на матч супраць барысаўскага БАТЭ 20 верасьня 2001 году ў рамках Кубка УЭФА. Матч скончыўся зь лікам 0:2 на карысьць італьянцаў, а Пірлё выйшаў у другім тайме замест Масыма Данаці.

18 траўня 2011 году Андрэа Пірлё абвесьціў аб сыходзе зь «Міляну» па заканчэньні сэзону[3]. Праз шэсьць дзён, 24 траўня, падпісаў трохгадовы кантракт з турынскім «Ювэнтусам», які дзейнічаў да 30 чэрвеня 2014 году[4].

11 чэрвеня 2014 году Пірлё падпісаў новы кантракт, паводле якога ён павінен быў застацца ў турынскім клюбе да 2016 году. Пірлё згуляў свой 100-ы матч у лізе за «Ювэнтус» у хатнім матчы супраць «Ромы» (3:2) 5 кастрычніка 2014 году. 1 лістапада 2014 году Пірлё забіў першы гол «Ювэнтусу» ў матчы супраць «Эмпалі». Гэты гол стаў 26-м, які быў забіты са штрафнога стрэла, такім чынам Андрэа пераўзышоў рэкорд Сэрыі А, які да таго належыў Сінішы Міхайлавічу[5].

У «Ювэнтусе» Пірлё атрымаў новую матывацыю, і ў выніку пераўзышоў усе спадзяваньні заўзятараў. Хутка замацаваўшыся ў цэнтры паўабароны, Пірлё дапамог новаму клюбу вярнуцца на вядучыя пазыцыі ў італьянскім футболе, то бок разам з Андрэа турынцы ўпершыню пасьля скандалу 2006 году сталі чэмпіёнамі Італіі. Усе чатыры сэзоны, якія Пірлё правёў у «Ювэнтусе», той станавіўся чэмпіёнам, а ў сэзоне 2014—2015 гадоў здолеў дайсьці да фіналу Лігі чэмпіёнаў. 6 ліпеня 2015 году было афіцыйна абвешчана пра пераход Пірлё ў клюб амэрыканскай МЛС «Нью-Ёрк Сіці»[6].

Міжнародная[рэдагаваць | рэдагаваць крыніцу]

Свой першы матч за нацыянальную зборную Італіі правёў 7 верасьня 2002 году супраць зборнай Азэрбайджану.

Дасягненьні[рэдагаваць | рэдагаваць крыніцу]

Пірлё быў аднім зь лідэраў італьянскай зборнай на чэмпіянаце Эўропы 2012 году, калі яна дайшла да фіналу

Клюбныя[рэдагаваць | рэдагаваць крыніцу]

«Мілян»:

«Ювэнтус»:

Міжнародныя[рэдагаваць | рэдагаваць крыніцу]

Італія:

Крыніцы[рэдагаваць | рэдагаваць крыніцу]

Вонкавыя спасылкі[рэдагаваць | рэдагаваць крыніцу]